Holaaaaaa!

Aangezien het alweer dik twee weken geleden is dat ik mijn laatste verhaaltje eropgooide, vond ik het wel weer tijd worden voor een update. Er is heeeel veel verandert! Ik ben namelijk gisteren verhuisd naar een ander gezin. Nu kan ik jullie alle redenen vertellen waarom ik van gezin verandert ben (kan er een boek over schrijven), maar dan zou dit een hele lange en saaie blog worden. Dus ik ga het gewoon kort houden: Het komt erop neer dat de kinderen in mijn vorige gezin gewoon te oud voor mij waren. Ook al heb ik een goede band met ze gekregen en waren de laatste weken best leuk, ik heb na twee maanden toch besloten dat ik gewoon echt liever wat jongere kinderen heb. Dus 10 dagen geleden heb ik met de moeder van mijn vorige gezin gepraat, en haar uitgelegd dat ik het gewoon niet zo naar mijn zin had met name door de taken die ik had in het gezin. En ik heb haar uitgelegd dat ik zelf liever wat jongere kinderen wil. Voor mij een hele stap, want ik vind het altijd moeilijk om mensen teleur te stellen. Ze begreep het helemaal en het was totaal geen probleem. We zijn dan ook helemaal niet boos of met moeilijkheden uit elkaar gegaan, en ik ben er nog steeds altijd welkom. Ga waarschijnlijk nog wel een keer een zondag op bezoek om met de kinderen te spelen. Vond het heel fijn om te horen dat ze in dat gezin wel heel blij met mij geweest waren, en dat ze begrepen dat ik graag wat anders wilde. De reactie van de moeder was dan ook: ‘I understand, I see how you play with los niños.’ Heeft voor mij heel veel stress gescheeld! Zag namelijk van te voren zoooo tegen het gesprek op!

De dag nadat ik het gesprek met mijn vorige familie gehad had, heb ik een profiel aangemaakt op aupair-world. Ik ben hier officieel gekomen met een organisatie maar heel veel au pairs hebben mij op deze website gewezen en gezegd dat er heel veel gezinnen op zoek zijn. Ik heb toen een aantal gezinnen gemaild, en veel reacties gekregen. Voor mij sprong dit gezin er echt uit, omdat ze precies waren waar ik naar zocht. Dus de volgende dag ben ik al naar ze toe geweest, en er was een goede klik. Afgelopen vrijdag, precies een week later, ben ik dan ook verhuisd naar mijn nieuwe gezin. Het huishouden bestaat uit vader en moeder Santi en Isabel (Die echt heel lief, aardig en gastvrij zijn en heel graag willen dat ik met thuis voel), en 3 dochtertjes genaamd Ana- 5 jaar, Olivia- 2 jaar (Oli) en Julieta- 6 maanden. (Nu weet ik dat jullie in Nederland allemaal letterlijk Juli lezen, maar we zijn in Spanje dus haar naam spreek je uit als Goelie) Het gezin woont IN Madrid, geen uur in de bus meer voor mij dus, maar 10 minutjes met de metro! Ze hebben een gigantisch, heeel mooi huis met 4 verdiepingen. Echt supermooi is het, half gemaakt van glas en helemaal wit met marmeren vloeren. Veel mensen die ik over mijn nieuwe gezin verteld heb, zeiden: Nika je bent gek, weet je hoeveel werk die kinderen zijn? En voordat ik hier kwam reageerde ik dan met: ‘Och neee dat valt wel mee.’ Nu, na 2 dagen en een hele vermoeiende nacht met ze doorgebracht te hebben reageer ik met: ‘Ik weet het, ik weet het. Veel werk is een understatement.’ Want 3 van die jonge kinderen die geen woord engels spreken, dat is heeeeeel vermoeiend. Ze zijn ook alledrie helemaal verschillend. De moeilijkste van de drie is Oli. Oli is een heel klein meisje met bolle wangetjes en hele grote oogjes. Oli kijkt altijd heel geconcentreerd en een beetje boos. Oli is heeeeel grappig, maar Oli wil alles haar eigen weg. ‘¿Quién manda Oli?’ ‘YO!’ Vertaald: ‘Wie is de baas Oli?’ ‘IK!’. Ja, Oli is een klein koppig meisje dat om de 5 minuten kan beginnen te schreeuwen en huilen als er iets mis is. Dit kan verschillen van een takje dat tegen haar hoofd aangaat, tot de manier waarop je haar luier aandoet. Of als je haar iets niet zelf laat doen omdat het te lang duurt. En als Oli eenmaal huilt, dan zijn de pannen gaar. Gisteren gingen we naar een museum en heeft ze de helft van de tijd huilend op de grond gelegen. Ja, met haar heb ik toch wel de meeste moeite. Ze is suuuper grappig en eigenwijs, zegt alle woorden fout en als ze lacht is het het schattigste wat je ooit gezien hebt, maar als ze boos is dan is ze ook echt boos. Dan hebben we Juli, het schattigste baby’tje ooit. Ze is altijd rustig en huilt alleen als ze honger heeft of heel moe is, verder ligt ze altijd te lachen. Echt zo’n lieverd is het! Ze wil altijd knuffelen en lacht de hele tijd! Met Juli heb ik het de afgelopen dagen het leukst gehad, ik vind het superleuk om haar te verzorgen en weet haar steeds rustig te krijgen. En tot slot is er Ana. Ana is heel lief en rustig, ze heeft niet zo’n moodswings als Oli en zit meestal wel op één lijn. Ana vind het leuk om samen te spelen en komt altijd in het Spaans verhaaljes aan mij vertellen, waarvan ik de helft niet versta. Het is fijn dat Ana meestal niet zo moeilijk is, want Oli volgt vaak haar voorbeeld.

Mijn eerste dag gisteren ging over het algemeen best wel goed. Uitslapen in het weekend is hier niet mogelijk, de kinderen staan al op om half 8. Ze hadden dit weekend logés, vrienden van de familie uit Zuid Spanje die 2 nachten bleven slapen. Zij hadden 2 zoontjes van 4 en 7, dus er waren veel kinderen in huis. ’s Ochtends toen ik opstond was het nog een beetje awkward, in huis met vreemde mensen. Ik weet de meeste dingen nog niet dus is een beetje moeilijk om dan te weten wat je moet doen. Ik ging dus maar aan het kookeiland zitten met een kom koffie, waar Oli tegenover mij bezig was een kom met weetikwat uit te likken door haar hele hoofd in de smurrie te steken. Toen ze uiteindelijk opkeek staarde ze me eerst een tijdje intens aan, en schreeuwde uiteindelijk ‘HOLA NIKO’. (Inmiddels begint het al Nika te worden meestal) Oli voert nog niet echt gesprekken, ze roept meestal gewoon woorden als ze iets wil of brabbelt wat onverstaanbare dingen. Het is grappig hoe ze soms heel serieus iets roept, en het dan eigenlijk niet eens een woord is. Gedurende de ochtend heb ik vooral veel geleerd over hoe ik Juli aan moet kleden, haar flesje moet geven en luiers moet verschonen. Ook heb ik veel geleerd over de geur van babykots. Het lijk gewoon melk te zijn maar het ruikt naar zure kots. Heb me twee keer om moeten kleden en mijn telefoon onder de kraan moeten houden. Het is heel gek, maar na een dag ben ik al zo vertrouwd in het omgaan met Juli. Ik ben dan ook wel de hele dag met haar in de weer geweest.
Maar goed, toen alle kindjes eindelijk aangekleed waren plantte we ze alle 3 in de auto, en ik ging achterin zitten. (Ze hebben een 7persoons auto). Onderweg naar het Nature Science Museum (Zo heet het, het was een museum waarin opgezette dieren, planten, vissen, dinosaurussen etc waren), draaide Oli zich moeizaam om in haar kinderstoeltje om mij weer een paar minuten vol inspanning aan te staren. Ik heb geleerd dat ik Oli het beste een beetje kan negeren, want hoe meer aandacht je haar geeft hoe minder interessant je bent en hoe minder leuk ze je vind. Uiteindelijk riep ze weer heel hard door de auto: ‘HOLA NIKA’ en toen begon ze 10 minuten lang dierengeluiden te maken en te zeggen over wie ze allemaal de baas is. (Manda de mama, también papa. También Ana. También Nika. MANDA DE TODO EL MUNDO).

Toen we thuiskwamen van het museum, waren we heeel blij dat we Oli in bed konden leggen want ze was ondertussen alleen nog maar aan het schreeuwen en jengelen. Thuis heb ik de kinderen beziggehouden door met ze te tekenen en kleien, maar dit kon maar even want toen begon Juli weer te huilen. Ze wilde steeds vastgehouden worden en begon te huilen als ik haar neer wilde leggen. Dus toen heb ik 3 uur lang alles gedaan met een baby in mijn armen, en toen werd Oli wakker die direct naar mij toekwam en ‘KAKA’ riep (in grote mensentaal: Nika, ik heb mijn luiervolgepoept. Zou je me naar boven kunnen tillen en me kunnen verschonen terwijl je dierengeluiden maakt?’. In je eentje voor zoveel kindjes zorgen is echt chaotisch! Probeer maar eens een kindje te verschonen terwijl je een baby’tje in je armen hebt die niet wil liggen. En dan vind Oli haar eigen kaka ook nog heel interessant en wil het liefst alles zelf doen, wat ze nog helemaal niet kan. Één kindje dat huilt, is vervelend. Twee kinderen die huilen, is drama. Maar ook dat heb ik overleefd. Ik wist van te voren dat het moeilijker zou worden dan twee kinderen van 10 en 12, maar ik heb het er voor over. Ik vind het veel leuker om nu te zien hoe leuk ze spelen en ze te laten lachen door me te verstoppen en BOE! te roepen. Het is zo grappig om te zien hoe ze steeds weer opnieuw om hetzelfde lachen, en ‘OTRA VEZ!’ roepen. (Nog een keer). De nacht was het ergste, want toen waren de ouders op een feestje en besloot Oli dat ze niet naar bed wou en heeft ze tot half 12 liggen schreeuwen huilen en gillen in de gang. Dat was echt een hel, maar ja dat krijg je met kinderen. NIKA, TETE! (speentje), NIKA BEBE (melk), NIKA MITA (Knuffeltje) etc. Het was misschien wel een van de wanhopigste momenten in mijn leven, doordat ik de helft van de tijd niet verstond wat ze nou wou en niks kon vinden. Toen ze alles had bleef ze overigens nog schreeuwen en gillen, het was echt heel vermoeiend. Heb haar zo’n 10 keer schreeuwend gillend huilend en schoppend haar bed in gelegd, met een kalm gezicht terwijl ik bleef herhalen: Vamos Oli, dormir al la camma. Maar niets mocht helpen.
Na 3 keer met de ouders gebeld te hebben, heb ik uiteindelijk om half 12 het traphekje gesloten zodat ze niet naar beneden kon komen en heb ik haar gewoon schreeuwend in de gang laten staan. Na 5 minuten werd ze stil, en na een kwartier stond ze niet meer in de gang. Ik kan niet met woorden beschrijven hoe opgelucht ik was toen ik ze alle 5 slapend in hun eigen bedje aantrof. En hoe blij ik was dat de andere kinderen niet wakker geworden waren, want als ze alle 5 wakker werden was ik waarschijnlijk dood neergevallen.

Ik ga maar weer eens stoppen met schrijven want ik zie dat mijn verhaal echt weer duizend kilometers lang geworden is, en over een uurtje ga ik de stad in. Ik hoop dat alles nog goed gaat in D.E.O (Deurne en omstreken) en ik mis jullie!

Muchos besos,

xxxxxxxxxxxxx
Nika/Niko/Nini/NHEENHEEEEH

Holaa todo el mundo!

Ik wil beginnen vandaag met jullie te zeggen dat ik het echt heeel leuk vind om alle positieve reacties op mijn blog te horen van jullie! Had niet verwacht dat zoveel mensen hem zouden lezen, maar het is voor mij echt een leuke verrassing dat zoveel mensen me laten weten dat ze mijn verhalen leuk vinden! Ik heb misschien niet op iedereen gereageerd, maar wel alles gelezen en het is voor mij heel fijn om te zien dat jullie in Nederland toch nog af en toe aan mij denken.

Ik ben hier nu zondag 6 weken, maar het zouden net zo goed 6 maanden kunnen zijn. Het is raar hoe ver weg alles thuis lijkt nu! Kan me niet meer voorstellen dat ik naar het Peelland College ging en huiswerk had, en uitging in de Ocean. Alles is gewoon zo anders hier! En ik merk heel goed, dat ik eraan begin te wennen. Waar ik me eerst overal druk over maakte, dingen vergat en het moeilijk vond om met de kinderen om te gaan, heb ik nu mijn eigen systeempje ontwikkeld. In alles eigenlijk wel! Het doet me niets meer als de kinderen boos op me zijn, want ik weet nu dat ze naar mij moeten luisteren. Het maakt me niet meer uit als ze me even niet meer aardig vinden, of als ze me negeren. Want ik realiseer me nu heel goed dat het kinderen zijn, en dat ze me de ene minuut kunnen haten en de andere minuut de aardigste persoon op aarde vinden. En dit werkt zeker! De kinderen weten dat het mij niet boeit hoe ze tegen me doen, en dat ze me niet kunnen raken. Hoe hard ze ook schreeuwen of doen, uiteindelijk is het hun probleem. Want als ze dan een halfuur tegen me hebben lopen huilen en vervolgens aankomen met: Sorry nika… Dan zeg ik heel stug: ‘Nee, had je maar eerder over na moeten denken. Nu hoef ik jou even niet te spreken.’ En dat werkt echt! Eerst probeerde ik taktieken als: ‘het moet van je moeder… Ik bel je moeder zo op… Als je dit niet doet dan…’ Maar nu zeg ik simpelweg: ‘Dan luisteren jullie toch lekker niet! Denk je dat het mij wat uitmaakt? Nee hoor. Ga maar lekker je gang. Maar kom zo niet aan mij vragen iets voor je te doen want dan doe ik het lekker ook niet.’ Soms vind ik het heerlijk als ze niet luisteren want dan kan ik lekker terugkatten en komen ze daarna bij mij smeken of ik ze vergeef. Eerst lag ik er nachten om wakker als ze zo deden, nu boeit het me gewoon echt niet meer.

Maar nu het hier wat makkelijker gaat en ik echt begin te wennen aan alles, ervaar ik wel voor het eerst in mijn leven heimwee. Ik heb hier heel veel leuke nieuwe vrienden gemaakt, maar als ik met mijn vriendinnen van thuis praat of verhalen hoor van daar, denk ik toch wel: ‘kon ik ze maar even zien.’ Want dat mis ik echt, mijn vriendinnen thuis. En niet alleen mijn vriendinnen, maar ook mijn familie. Misschien is het voor jullie raar dat ik na 6 weken al heimwee heb, maar het is ergens ook wel logisch. Stel je maar eens voor dat je ergens bent waar NIETS op thuis lijkt. Waar NIEMAND die je kent is. Waar niets is zoals het was. Ik ben hier helemaal alleen gekomen, zonder iets of iemand wat vertrouwd is voor mij. Nu begint deze omgeving steeds meer vertrouwd te worden, maar ik kan niet met woorden uitleggen hoe rot het soms is om niet even met mama te kunnen gaan kletsen thuis of om een film te kijken met papa. Of ruzie te maken met mijn zusje om de stijltang, en mijn verhalen kwijt te kunnen aan iedereen tijdens het eten. Of om gewoon even, heeeeeeel even een knuffel te kunnen geven aan mijn vriendinnen. Het is gek dat het me nu zelfs fijn lijkt om ‘saai’ op de bank te zitten met papa mama en Thomas, Fenne en Bart en me te irriteren omdat ze door mijn film heen praten. Ik weet dat ik hiervoor gekozen heb, en ik weet ook dat het voor mij het beste is, maar ik zou stiekem echt willen dat ik mijn ouders, broertje en zusje en al mijn familie en vrienden in kon pakken en kon verhuizen naar Madrid. Of dat ik een privéjet had en op zondag voor een paar uurtjes naar huis kon. Maar dat is niet zo. Ik ben hier, en alles thuis gaat door. En zo zal het zijn tot ik besluit om terug te gaan. Wat ik voorlopig niet ga doen! Want ookal mis ik iedereen heel erg, ik heb het vaak ook heel erg leuk hier.

Zoals ik in mijn blog vertelde, heb ik doordeweeks een schema en ben ik in het weekend meestal vrij. De weekenden zijn echt top voor mij! Uitgaan in Madrid is zo geweldig, ik zou willen dat ik iedereen eens mee kon nemen! Hoe langer ik hier ben en hoe meer ik gewend raak aan Madrid, hoe verliefder ik wordt op deze stad. Ik weet niet of ik het al ooit verteld heb in een blog, maar ik woon zo’n 20 km van Madrid af dus ik moet altijd een halfuurtje met de bus. Dit is een van mijn favoriete gedeeltes van mijn dag, ik vind het echt lekker om gewoon een halfuurtje voor me uit te staren en muziek te luisteren. Maar als ik eenmaal uitstap in Madrid, dan heb ik echt zo’n gevoel in mijn hoofd van: ‘LOVINGLIFE LOVINGLIFE LOVINGLIFE’. Het is grappig hoe snel ik me thuis ben gaan voelen in een vreemde stad. Ik ben zo snel gewend aan het verkeer, de mensen (Heb nog nooit zoveel gestoorde mensen bij elkaar gezien. Echt waar. En dan bedoel ik vooral in de avond. Je kan hier binnen 10 minuten zo’n 3 mensen aan hun elleboog zien likken, een hippie op een paaltje zien staan zingen en betast worden door een zwerver zonder broek.) en eigenlijk ook wel aan het omgaan met mensen die je helemaal niet kent. Als we hier een avond uitgaan, en we beginnen met z’n 2e, dan is de kans groot dat we op het einde van de avond met een groep van 15 mensen zijn. Het is zo makkelijk om contacten te leggen hier, en vreemd genoeg heel vertrouwd te raken met mensen die je helemaal niet kent. En dat is een van de dingen die ik zo geweldig vind aan Madrid: Madrid is heel openminded. Wil je in je eentje in de fontein springen en halleluja zingen? Prima, niemand gaat je erom aankijken. Vind je het prettig om stoepkrijt te verkopen? Miljonair zal je niet worden maar veel succes. Paars haar met groene stippen? Kan gewoon. Het is misschien in Deurne onvoorstelbaar, maar hier boeit het mensen gewoon niet wat je doet. En dat is iets wat ik zelf altijd heel belangrijk gevonden heb: iedereen kan gewoon zijn wie die wil zijn en doen wat die wil doen. Niemand bemoeit zich ermee. De eerste week was ik zelf heel veel aan het staren naar mensen, want in Deurne heb je geen dragqueens en in Deurne begint er niemand ineens naar je te blaffen als je voorbij loopt. (Yes, that happened. Ik liep over het drukste plein van Madrid toen er ineens een man van in de 70 doodhard begon te blaffen en grommen naar me.) Maar nu ik hier een een tijdje ben, kijk ik niet meer van veel dingen op. Want zoals wij hier altijd zeggen; ‘Yup, madrid…’

OJA! Ik wou ook nog heel graag mededelen; (wel een beetje laat maar dat boeit me niet) IK HEB VOOR HET EERST IN MIJN LEVEN HALLOWEEN GEVIERD. En madrid met halloween…
Mijn Halloween was echt leuk. De voorbereidingen in mijn gezin begonnen al zo’n week van tevoren toen het nepbloed en de maskers tevoorschijn werden getoverd en ik me zo’n 30 keer doodgeschrokken ben per dag. Het was nogal grappig voor ze namelijk om met hun verschillende maskers op in donkere hoekjes van het huis te gaan staan en mij te laten schrikken. Op een bepaald moment waren er zelfs kinderen in huis die ik niet kende om mij te laten schrikken, helemaal toppie. Het grappige gedeelte eindigde toen ze met zn 2e onder het bed gingen liggen en mijn enkel vastpakte toen ik Sergio’s bed op aan het maken was. Ben nog nooit in mijn leven zo geschrokken. Maar oke, donderdag voor Halloween heb ik ze geholpen met bloed uitsmeren over oude t-shirts en heb ik het huis versierd met ze. We hebben overal spinnenwebben opgehangen en met nepbloed ‘keep out’ op de deur geschreven. Het huis zag er echt eng uit! Toen ben ik ook maar voor een halloweenkostuum gaan shoppen want het is echt een groot ding hier. Maar helaas is het au pairs leven geen rijkeluisleven en dus hebben we het bij kattenoren en snorharen gehouden. (Dit vonden Sergio en Natalia echt te belachelijk voor woorden. Je had ze moeten horen: ‘Why are you dressed like that? It’s not even scary. No blood. Not scary. You are not scary at all. It’s stupid.’ Maar oke, ik zag het niet zo zitten om onder het nepbloed en met een witte pruik op te gaan stappen in Madrid. Toen het eindelijk écht halloween was, ben ik eerst ’s avonds gaan ‘trick or treaten’ of zoals ze het in het spaans zeggen: TRUCO O TRATO! Ik ging mee met de kinderen en hun kleine neefje van 2, en we zijn langs de deuren gegaan om snoep op te halen. Ofja, zij gingen langs de deuren en ik hield hun snoep vast. En later hun pruiken. En hun tassen. Sjalen. Jassen. Het komt eropneer dat ik uiteindelijk meer aan het sjouwen was dan dat ik ook echt meekreeg van halloween. Ik werd overal naartoe meegetrokken en moest steeds het neefje troosten die om elk masker begon te huilen en achter mijn benen kroop. Het kleine neefje was verkleed als pompoen. SCHATTIGSTE KOSTUUM OOIT: Een groot rond oranje pompoenpak met op zijn hoofd een hoedje met daarop het steeltje. En dan moest die steeds rennen om iedereen bij te houden, ik heb echt gelachen. Na het trick or treaten ben ik gaan stappen met vrienden in Madrid. Ik en een van mijn vriendinnen waren precies hetzelfde gekleed, maar we gingen met een groep studenten mee die echt allemaal supergaaf verkleed waren. Zombie’s, poppen en zelfs frankensteins. Echt stom, want wij waren heel awkward omdat we als enige in de metro verkleed waren, maar toen we uitstapten was echt heel madrid een chaos. Want mensen, Madrid met halloween is gewoon simpelweg gestoord. Er rende bijvoorbeeld een compleet mario race-spel overstraat, incusief geluiden. Waar normaal in Madrid al bijna alles normaal is, gaan met Halloween echt alle remmen los. Heb nog nooit zoiets chaotisch gezien! Uiteindelijk eindigde we onze avond in een dragqueen wedstrijd in een discotheek, vraag me niet hoe. Maar mijn eerste Halloween is iets wat ik echt nooit zal vergeten!

Zo, dat was mijn blog weer voor vandaag. Hij is alweer een beetje anders omdat ik niet zoveel over gebeurtenissen geschreven heb, maar dat komt ook doordat ik deze week vooral thuis heb gezeten met een zieke Sergio. (Don’t worry, het is geen ebola.)

Ik ga zo snel mogelijk weer iets aan jullie schrijven, nogmaals bedankt voor alle leuke reacties!
Liefs & groetjes van mij!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Hoi allemaaal!

Ik weet het, ik weet het. Twee weken niets laten horen… Maar ik kan het uitleggen! Ik heb het namelijk écht druk gehad. En dat zeg ik elke keer, en ik weet ook wel dat ik tijden heb dat ik niets doe, maar het is en blijft vermoeiend. Daar komt nog bij dat hoe meer druk ik voelde om iets te schrijven, hoe minder inspiratie ik had en hoe meer ik omtoverde in een bedworm. (Een worm die op bed voor zich uitstaart in plaats van in haar reisblog te schrijven.) MAAR, nu heb ik zoiets van: ik moet iedereen toch even laten merken dat ik nog leef. Want ik leef nog! En ik dacht dat het misschien wel leuk zou zijn om jullie eens te vertellen hoe mijn dag als au pair er nu echt uitziet, aangezien ik weet dat sommige van jullie niet helemaal begrijpen wat het nou precies inhoud. Dus bij deze; het dagschema van Nika.

7:30 – Het afschuwelijkste, gruwelijkste, ontroerendste gedeelde van mijn dag: mijn wekker verstoort op een brute manier mijn geweldige dromen. Het is heel, heeeel belangrijk dat ik ook echt opsta want als ik niet opsta staan de kinderen ook niet op. (Zie 8:00) De maandag nadat de klok verzet was, ging mijn wekker niet af en waren bijna de kinderen ook te laat op school en dan had ik pas écht een probleem gehad. Gelukkig (?) sprong de hond op mijn hoofd om 7:50 waardoor ik alsnog vrij op tijd wakker werd. Minder prettig is dat de hond elke ochtend op mijn hoofd springt, ook als ik wél echt uit kan slapen
7:45 – Als ik mezelf vol doorzettingsvermogen en discipline uit bed heb gesleept (routine is éérst een been, dan een arm zodat ik nog maar half in bed lig en vervolgens mezelf op de vloer laten vallen en met mijn ogen dicht over de vloer naar mijn kleding kruipen), ga ik naar beneden en dek ik de tafel voor de kinderen. Dan maak ik ontbijt voor ze, elke dag wat anders. In Spanje eten ze niet gewoon een boterham met beleg, maar de ene dag koekjes met melk, de andere dag spek met ei, en de volgende dag weer pannenkoeken. Moet altijd erg creatief zijn hier.
7:55 – Eerste oproep aan de kinderen: ‘Sergio, Natalia. FIVE MINUTES. I repeat, FIVE MINUTES.’ Als antwoord krijg ik boze kreten en vooral heel veel gekreun. Nadat ik de kinderen voor de eerste keer geroepen heb, ga ik snel verder aan het ontbijt want dat moet precies op tijd klaar zijn zodat het niet koud is als ze beneden komen. Want dan kan ik weer opnieuw beginnen. Als ik hiermee klaar ben begin ik meestal met het uitlaaien van de vaatwasmachine.
8:00 – Elke dag hetzelfde. Ik loop naar boven en zet het licht van de overloop aan, en de deuren van de kinderen open. Hierdoor ontstaat er een mini-oorlog, genaamd het: 2 MORE MINOETIES NIKA… TOERN OFF THE LAITZ. Waarin mijn strategie is: geef niet op. Meestal gaat het bij de jongen wat makkelijker dan het meisje, doordat hij om de een of andere reden wél de kracht op kan brengen om op te staan en zichzelf aan te kleden. Bij Natalia gaat het nét even wat anders. Zij trekt namelijk de deken over haar hoofd en blijft stug: ‘No.’ zeggen. Dus dan moet ik haar benen onder de deken pakken, haar pyjamabroek met al mijn kracht uittrekken omdat ze voor geen meter meegeeft. Dan moet ik haar sokken en broek en alles aantrekken. Dit is moeilijker dan het klinkt, doordat ze gewoon slap blijft liggen en klaagt als ik te hardhandig ben.
8:15 – Natalia heeft eindelijk besloten om rechtop te gaan zitten, waardoor ik haar shirt en sweater over haar hoofd kan trekken. Terwijl ze slapend overeind zit, borstel ik haar haren. (Zie: nog meer geklaag) en begint mijn zoektocht naar de vermiste kledingsstukken. Want, mensen, ELKE ochtend besteed ik minimaal 5 minuten zoekend naar op magische wijze verdwenen kledingsstukken. Het is geweldig.
8:20 – Terwijl Sergio en Natalia ontbijten, stop ik koekjes voor op school in hun rugzak. Dit moet ik écht niet vergeten want dat staat voor hun gelijk aan uithongering wat weer gelijk staat aan een anti-nikastaking. Dan zoek ik hun schoenen en zet deze voor hun voeten neer omdat ze anders op het laatste moment een uur hiermee bezig zijn. Hierna zet ik de rugzakken (MET KOEKJES) klaar voor de deur en ruim ik de tafel op als ze klaar zijn met eten.
8:30 – Ik ruim de vaatwasser verder uit (doe ik meestal wel een minuut of 10 over) en zorg dat de keuken helemaal netjes en in orde is.
8:40 – Sergio en Natalia moeten naar school. ‘S ochtends gaan ze altijd met de buren mee met de auto, dus dan moet ik zorgen dat ze op tijd buiten staan. Eerst hield dit weer 10 keer roepen in, maar nu heb ik een geweldige nieuwe tactiek gevonden: Ik zet gewoon direct de tv uit.

Als de kinderen dan eeeeindelijk naar school zijn, beginnen mijn huishoudelijke taken. Dit is ongeveer een uurtje per dag en bestaat uit het opmaken van de bedden van de kinderen, (Op de ‘spaanse’ manier. Ze hebben zo ongeveer 6 lagen aan beddengoed die op een perfecte manier over elkaar gevouwen en gelegd moeten worden.) het opruimen van de kinderkamers (volle bureau’s en sokken en speelgoed op de grond), en het schoonmaken van de badkamer die ik samen met de kinderen deel. Dan moet ik het hondje uitlaten en dat is het voor de ochtend. Meestal ben ik klaar om 9:45 en vanaf dat moment is elke dag anders. De ene dag ga ik naar spaanse les maak ik daarna thuis lunch voor mezelf en kijk ik een film, de andere dag ga ik met vrienden naar Madrid en soms heb ik een luie dag waarbij ik direct nadat ik klaar ben met mijn huishoudelijke taken mijn bed weer inkruip om slaap in te halen. Wat ik ook doe met mijn dag, ik moet er áltijd voor zorgen dat ik om 16:15 klaar ben. Dan begint mijn ‘werk’ namelijk weer.

16:15 – Eerst verstop ik alle elektronica waar de kinderen mee kunnen gaan spelen. Hun mobiele telefoons, de ipads, de computers en VOORAL de playstation van Sergio. Dan raap ik wat te eten en te drinken bij elkaar om mee te kunnen nemen naar school, en eventueel een jas voor de kinderen als het koud is geworden en ze zonder jas de deur uit zijn gegaan.
16:30 – Lopen naar het busstation en wachten op de bus.
16:45 – 10 minuutjes met de bus, naar de school waar de kinderen opzitten. Het is niet zo ver, maar ook niet bepaald te lopen. Heb het wel een paar keer gelopen als ik niet anders kon, maar daar doe ik toch wel zeker 25 minuten over.
16:55 – Aan de school wachten tot de kinderen naar buiten lopen, duurt meestal zo’n 10 minuten. Dan moet ik ze meteen het eten en drinken geven want ze hebben altijd heeel veel honger. Vergeet dat eten nog wel eens mee te nemen en dan zitten ze letterlijk te klagen tot we thuis zijn.
17:10 – Met de kinderen wachten op het bankje bij het busstation. Meestal willen ze dan een spelletje spelen omdat de bus pas komt na 15 minuten. Elke dag zeg ik dan: eerst je agenda laten zien. Bij Natalia is dit meestal niet nodig doordat zij heel ijverig is op school en hard werkt. Ze maakt uit zichzelf het huiswerk en ik hoef eigenlijk niet eens te zeggen dat ze moet leren. Bij Sergio is dit echter een heel ander verhaal. Bij hem moet ik zo’n 100000 keer zeggen dat hij zijn huiswerk moet maken en alles precies controleren want vaak slaat hij dingen over. Ook moet ik in zijn agenda controleren wanneer hij toetsen heeft, want hij leert het liefste gewoon niet.
17:30 – We komen thuis. Natalia moet dan de hond uitlaten (waar ik 5 keer om moet vragen) en Sergio moet onder dwang zijn huiswerk maken. Hier komen we bij de reden waarom ik alle elektronica verstop: als ik ook maar IETS vergeet of laat liggen, gaat hij daar direct als hij thuiskomt op en dan krijg ik het gewoon niet meer van hem afgepakt. Hij rent er letterlijk mee weg of sluit zichzelf op in de wc. Laatst zat hij een half uur te ‘plassen’, heb met een mes het slot open moeten maken voor hij er lachend uitkwam. Officieel mogen ze allebei doordeweeks niet op hun mobiel of tablet, maar als ik dit verstop doet Sergio dit toch wel. Vorige week was hij bijvoorbeeld klaar met zijn huiswerk, vertelde hij mij dat hij buiten ging spelen met zijn vrienden. Dus ik ging met Natalia spelen. Liep ik een uur later naar boven, zie ik dat de lichten op de slaapkamer van de ouders aanstaan. Dus ik dacht: pfff alweer zijn ze vergeten de lichten uit te doen. Loop ik die kamer binnen, zet ik die lichten uit, draai ik me om, zit daar ineens een mens. Zegt die heel droog: ‘Boe.’ Nou ik kan je wel vertellen, als je er zeker van bent dat er niemand in een kamer is, en je dan ineens iemand in het donker op het bed ziet zitten, dan schrik je. Ik schrok zo erg dat ik gillend uitgleed en op mijn kont viel. Had meneer dus al die tijd op de slaapkamer van zijn ouders zitten spelen op zijn telefoon. Toen kon ik hem echt wel vermoorden. (Eigenlijk moest ik er ook wel om lachen)
Maar goed, terwijl sergio en natalia hun huiswerk maken moet ik weer wat te eten voor ze maken. Meestal zijn dit pannekoeken of popcorn.
19:00 – Huiswerk en leren klaar. (Bij het leren van de engelse vakken, ze krijgen namelijk tweetalig onderwijs, moet ik ze altijd helpen. Dit kost me name bij Sergio die ABSOLUUT niet wil leren heel veel tijd.) Meestal speel ik dan nog een spelletje met ze tot de ouders bijna thuiskomen.
20:00 – Ik begin aan het avondeten, elke dag wat anders.
20:30 – Ik ga eten met de kinderen en ruim daarna alles op. Doordeweeks eten de ouders altijd apart van de kinderen.
21:00 – Rond deze tijd begin ik altijd met mijn laatste 2 taken: Ik bereid de uniformen van de kinderen (Ik moet elke dag hun schooluniform perfect compleet klaar hebben liggen op het plankje van hun kast. Dit uniform bestaad uit 4 delen, ondergoed en sokken) en ik laat Lola nog een keer uit.

En dan zit mijn dag er ein-de-lijk op. In het weekend ben ik meestal vrij. Dan ga ik ’s nachts uit met vrienden en slaap ik overdag aangezien ik pas om 7:15 de bus terug kan pakken. Soms moet ik een avond op de kinderen passen als de ouders weggaan, en dan moet ik ook de volgende ochtend op tijd opstaan om ontbijt voor ze te maken. (rond 10 uur want dan worden de kinderen onrustig.)

Zo, mijn blog was vandaag wel wat anders dan normaal. Misschien vonden jullie hem niet zo leuk, maar ik wist niet zo goed waarover ik moest schrijven aangezien de laatste 2 weken vooral heel veel wennen hier waren. Maar, ik ben heeel trots dat ik nu kan zeggen dat ik ondanks dat de afgelopen weken moeilijk waren, ik hier nu een maand ben! Ik ga proberen om jullie zo snel mogelijk weer een normaal verhaal te schrijven over mijn gebeurtenissen de afgelopen weken, maar die zien jullie tegen die tijd dan wel verschijnen.

Ik mis jullie!

Heel veel liefs en groetjes uit Madrid.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Nika

Holaaaaa a todosssss!

Jullie mogen weer trots op me zijn, want ik heb vandaag toch weer de moeite genomen om voor jullie een reisverhaaltje te schrijven. Heb een soort systeem bedacht: zodra er iets gebeurt waarbij ik denk van, wow dit is interessant, zet ik een steekwoord in mijn notities in mijn telefoon zodat ik het onthoud voor in mijn blog. Mijn geheugen is namelijk nog slechter dan dat van Dori uit finding nemo. Als je me nu vraagt wat we gisterenavond aten, zou ik het serieus niet weten. Of ja, iets met tomatensaus. Dat eten we namelijk elke dag. Tomatensaus. Ja. IK HEB HET ZO GEHAD MET TOMATENSAUS. Echt, elke avond als ik denk: Wow yes dit is een tomatensausvrijezone, wordt er weer een pot opengetrokken en over mijn eten gepleurd. Ik droom zelfs over tomatensaus. Hier bestaat het menselijk lichaam volgensmij gewoon voor 80% uit tomatensaus. Oke dit was de laatste keer dat ik dat woord zei in dit verhaal, maar ik hoop dat jullie even een moment stilte houden als jullie daar aan de aardappeltjes met vlees zitten en eraan denken: Hoe zou dit smaken met tomatensaus? Hoe zou ei smaken met tomatensaus? Mochten jullie dat nou echt willen weten, vraag het me dan maar even want ik ben erin gespecialiseerd. (Sms ‘Tomatensaus’ naar 0900)

Een andere opvallende eetgewoonte is dat Sergio letterlijk alles met mosterd eet. Ik dacht dat mijn opa veel mosterd at, maar vergelijken met dit is mijn opa op een antimosterddieet. Ik maakte laatst wentelteefjes, pakt sergio de mosterd. Pizza: Mosterd. Salade: Mosterd. Ik had het idee om de mosterd te verstoppen toen ik pannekoeken bakte maar toen pakte hij na het eten de mosterd en deed hij het los op een cracker. Ja, het zijn niet altijd culinaire hoogstandjes hier in huis. Daarom ben ik altijd dankbaar als ik tijdens mijn lunch gewoon een salade of tapas of sushi kan bestellen. De sushi hier is zo goedkoop vergeleken met in holland! Ik was vorige week met een vriendin sushi eten en we betaalde maar iets van 12 euro, terwijl je in nederland toch echt wel het dubbele betaald. We hebben ons wel echt helemaal kapot gelachen om de serveerster. Ze was het levende bewijs van dat het mogelijk is om je werk té goed te doen: op een bepaald moment bleef ze naast ons tafeltje staan om ons drinken bij de schenken zodra we een slok namen, en onze eetstokjes recht te leggen. We wouden bijna zeggen: Pak toch gezellig een stoel meid.

Ik heb het buiten mijn gezin wel echt helemaal geweldig in Madrid. Ik heb in de 2 weken dat ik hier ben al zoveel mensen leren kennen, en het uitgaan hier is helemaal geweldig. Het is wel wat irritant met de bussen, maar voor mij is dit geen probleem omdat ik gewoon in de ochtend de bus terug pak. Het is hier echt heerlijk ’s nachts: 18 graden en letterlijk iedereen leeft buiten. Op het begin van een avondje stappen (voor ons is dit rond 1 uur snachts), kopen we een fles Sangria en dan gaan we naar een plein in Chueca (I LOVE CHUECA) waar het een gewoonte is dat iedereen op de grond zit. Het is letterlijk een groot plein midden in een uitgaansgebied, waar grote groepen mensen op de grond zitten onder wat bomen en drinken uit flessen die ze in een nachtwinkeltje gekocht hebben. Je betaald hier één euro voor een liter bier, dus dat is echt niets. Officieel mag je niet buiten drinken, maar hier staan de politieagenten gewoon letterlijk toe te kijken. In Chueca is echt alles mogelijk. Chueca is een buurt in madrid, zo’n 15 minuten lopen van het centrum, waar een groot deel van de locals, homo’s en vooral hipsters heengaan voor een avondje uit. De buurt is nog compleet zoals die was in de jaren 80, toen de culturele evolutie in Madrid was. (20 jaar later dan in de rest van Europa.) Hier loopt de helft met blauw, groen en geel haar en staan overal op straat homo’s te zoenen. Het is zo heerlijk openminded. Echt het tegenovergestelde van Sol en Callao, waar alle toeristen uitgaan en 80% engels spreekt. Maar ook daar is het leuk om uit te gaan, vooral omdat ik met mensen ben die al langere tijd in Madrid zijn en dus de leukste plekken weten. Het gaat hier tot in de ochtend door, een marathon. Zaterdag kwam ik letterlijk om half 10 in de ochtend pas thuis. Was nogal awkward doordat ik thuis kwam op het moment dat Mar de hond uitging laten en de kinderen klaarzaten voor het ontbijt.

Ik zit hier te glimlachen terwijl ik jullie berichten lees over winterjassen en regen, want terwijl jullie daar klagen over de kou, klaag ik hier over het feit dat je gewoon 0 schaduw in de bushokjes hebt. Ik zit hier te smelten als ik weer eens een half uur moet wachten. Het is hier ongeveer 27 graden overdag, en geen wolkje aan de lucht. Dat is voor mij wel echt geweldig want ik zit hier op de rand van een fontijn met een ijsje IN NOVEMBER. Heer-lijk. Ookal zijn er veel dingen waarover ik klaag, de temperaturen hier in Madrid zijn echt om van te genieten nu. Madrid zelf is om van te genieten. Ik ben helemaal verliefd op deze stad, moet er ondanks dat het nu in mijn gezin allemaal niet zo lekker gaat, niet aan denken om hier weg te gaan. Het warme weer heeft ook zijn negatieve kanten. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat een van mijn grootste angsten toch wel insecten is. Ik gooi tafels om en sprint weg bij iedere insect die zich op minder dan een meter afstand van mij bevindt. In Nederland zijn insecten niet groot. In Nederland zijn insecten niets VERGELEKEN MET DE GIGANTISCHE MUTATIEMONSTERS DIE HIER RONDKRUIPEN. En hoe is Nika hierachter gekomen? Nou mensen, Nika wou een heerlijke koude/hete douche nemen, (Het douchewater is hier of ijskoud, of gloeiend heet, heb echt struggles met douchen) toen zij 2 seconden voor ze haar voet in de badkuip plantte ineens een paar zwarte vlekken zag zitten. ‘Hm, wat zijn deze vreemde vlekken?’ Dacht nika. Nou, deze vlekken waren 5 GIGANTISCHE kakkerlakken die een feestje aan het houden waren in mijn badkuip. Dit is een van de meest traumatische ervaringen in mijn leven geweest, echt waar. Uiteindelijk ben ik in een handdoek naar de andere kant van het huis gesprint en heb ik op een tafel gestaan totdat Sergio ze met een schoen geplet had en Natalia grondig de badkuip uitgespoeld had. Ze vonden het heeel grappig allemaal.

Momenteel is het in mijn gezin nog steeds niet veel beter. Heb nu al zo’n 20 keer op het punt gestaan om gewoon te zeggen: Ik stop ermee jongens, ik ga naar een ander gezin. Volgens andere au pairs is dit het beste om te doen aangezien ik gewoon echt veeel meer moet doen dan zij. Heb het echt vreselijk druk. Maarja, ik wil het zelf toch nog even tijdgeven. Want ik merk wel een ontwikkeling bij mezelf: Waar ik mezelf eerst rot voelde als de kinderen weer eens niet luisterden, geef ik ze nu gewoon mijn intentste blik en zeg ik met een zware stem: You better listen to me RIGHT now, or you have a big problem. Meestal helpt dit wel. Vaak ook niet, maar ik sla mezelf er wel doorheen. Als het zo blijft, kan ik altijd nog naar een ander gezin. No rush, No worries.

Volgensmij heb ik met deze blog de lengte van de vorige overtroffen. Maar het is ook wel een week aan informatie die ik in één tekst probeer te proppen. (Een klein deel tenminste, als ik alles op zou schrijven zouden jullie ook echt een week bezig zijn met lezen.)

Nou, ik schrijf jullie wel weer later. Veel sterkte met de paraplu’s en winterjassen. En geniet van jullie tomatensausvrije eten.

xxxxxxxxxx
Nika