Holaaaaa a todosssss!

Jullie mogen weer trots op me zijn, want ik heb vandaag toch weer de moeite genomen om voor jullie een reisverhaaltje te schrijven. Heb een soort systeem bedacht: zodra er iets gebeurt waarbij ik denk van, wow dit is interessant, zet ik een steekwoord in mijn notities in mijn telefoon zodat ik het onthoud voor in mijn blog. Mijn geheugen is namelijk nog slechter dan dat van Dori uit finding nemo. Als je me nu vraagt wat we gisterenavond aten, zou ik het serieus niet weten. Of ja, iets met tomatensaus. Dat eten we namelijk elke dag. Tomatensaus. Ja. IK HEB HET ZO GEHAD MET TOMATENSAUS. Echt, elke avond als ik denk: Wow yes dit is een tomatensausvrijezone, wordt er weer een pot opengetrokken en over mijn eten gepleurd. Ik droom zelfs over tomatensaus. Hier bestaat het menselijk lichaam volgensmij gewoon voor 80% uit tomatensaus. Oke dit was de laatste keer dat ik dat woord zei in dit verhaal, maar ik hoop dat jullie even een moment stilte houden als jullie daar aan de aardappeltjes met vlees zitten en eraan denken: Hoe zou dit smaken met tomatensaus? Hoe zou ei smaken met tomatensaus? Mochten jullie dat nou echt willen weten, vraag het me dan maar even want ik ben erin gespecialiseerd. (Sms ‘Tomatensaus’ naar 0900)

Een andere opvallende eetgewoonte is dat Sergio letterlijk alles met mosterd eet. Ik dacht dat mijn opa veel mosterd at, maar vergelijken met dit is mijn opa op een antimosterddieet. Ik maakte laatst wentelteefjes, pakt sergio de mosterd. Pizza: Mosterd. Salade: Mosterd. Ik had het idee om de mosterd te verstoppen toen ik pannekoeken bakte maar toen pakte hij na het eten de mosterd en deed hij het los op een cracker. Ja, het zijn niet altijd culinaire hoogstandjes hier in huis. Daarom ben ik altijd dankbaar als ik tijdens mijn lunch gewoon een salade of tapas of sushi kan bestellen. De sushi hier is zo goedkoop vergeleken met in holland! Ik was vorige week met een vriendin sushi eten en we betaalde maar iets van 12 euro, terwijl je in nederland toch echt wel het dubbele betaald. We hebben ons wel echt helemaal kapot gelachen om de serveerster. Ze was het levende bewijs van dat het mogelijk is om je werk té goed te doen: op een bepaald moment bleef ze naast ons tafeltje staan om ons drinken bij de schenken zodra we een slok namen, en onze eetstokjes recht te leggen. We wouden bijna zeggen: Pak toch gezellig een stoel meid.

Ik heb het buiten mijn gezin wel echt helemaal geweldig in Madrid. Ik heb in de 2 weken dat ik hier ben al zoveel mensen leren kennen, en het uitgaan hier is helemaal geweldig. Het is wel wat irritant met de bussen, maar voor mij is dit geen probleem omdat ik gewoon in de ochtend de bus terug pak. Het is hier echt heerlijk ’s nachts: 18 graden en letterlijk iedereen leeft buiten. Op het begin van een avondje stappen (voor ons is dit rond 1 uur snachts), kopen we een fles Sangria en dan gaan we naar een plein in Chueca (I LOVE CHUECA) waar het een gewoonte is dat iedereen op de grond zit. Het is letterlijk een groot plein midden in een uitgaansgebied, waar grote groepen mensen op de grond zitten onder wat bomen en drinken uit flessen die ze in een nachtwinkeltje gekocht hebben. Je betaald hier één euro voor een liter bier, dus dat is echt niets. Officieel mag je niet buiten drinken, maar hier staan de politieagenten gewoon letterlijk toe te kijken. In Chueca is echt alles mogelijk. Chueca is een buurt in madrid, zo’n 15 minuten lopen van het centrum, waar een groot deel van de locals, homo’s en vooral hipsters heengaan voor een avondje uit. De buurt is nog compleet zoals die was in de jaren 80, toen de culturele evolutie in Madrid was. (20 jaar later dan in de rest van Europa.) Hier loopt de helft met blauw, groen en geel haar en staan overal op straat homo’s te zoenen. Het is zo heerlijk openminded. Echt het tegenovergestelde van Sol en Callao, waar alle toeristen uitgaan en 80% engels spreekt. Maar ook daar is het leuk om uit te gaan, vooral omdat ik met mensen ben die al langere tijd in Madrid zijn en dus de leukste plekken weten. Het gaat hier tot in de ochtend door, een marathon. Zaterdag kwam ik letterlijk om half 10 in de ochtend pas thuis. Was nogal awkward doordat ik thuis kwam op het moment dat Mar de hond uitging laten en de kinderen klaarzaten voor het ontbijt.

Ik zit hier te glimlachen terwijl ik jullie berichten lees over winterjassen en regen, want terwijl jullie daar klagen over de kou, klaag ik hier over het feit dat je gewoon 0 schaduw in de bushokjes hebt. Ik zit hier te smelten als ik weer eens een half uur moet wachten. Het is hier ongeveer 27 graden overdag, en geen wolkje aan de lucht. Dat is voor mij wel echt geweldig want ik zit hier op de rand van een fontijn met een ijsje IN NOVEMBER. Heer-lijk. Ookal zijn er veel dingen waarover ik klaag, de temperaturen hier in Madrid zijn echt om van te genieten nu. Madrid zelf is om van te genieten. Ik ben helemaal verliefd op deze stad, moet er ondanks dat het nu in mijn gezin allemaal niet zo lekker gaat, niet aan denken om hier weg te gaan. Het warme weer heeft ook zijn negatieve kanten. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat een van mijn grootste angsten toch wel insecten is. Ik gooi tafels om en sprint weg bij iedere insect die zich op minder dan een meter afstand van mij bevindt. In Nederland zijn insecten niet groot. In Nederland zijn insecten niets VERGELEKEN MET DE GIGANTISCHE MUTATIEMONSTERS DIE HIER RONDKRUIPEN. En hoe is Nika hierachter gekomen? Nou mensen, Nika wou een heerlijke koude/hete douche nemen, (Het douchewater is hier of ijskoud, of gloeiend heet, heb echt struggles met douchen) toen zij 2 seconden voor ze haar voet in de badkuip plantte ineens een paar zwarte vlekken zag zitten. ‘Hm, wat zijn deze vreemde vlekken?’ Dacht nika. Nou, deze vlekken waren 5 GIGANTISCHE kakkerlakken die een feestje aan het houden waren in mijn badkuip. Dit is een van de meest traumatische ervaringen in mijn leven geweest, echt waar. Uiteindelijk ben ik in een handdoek naar de andere kant van het huis gesprint en heb ik op een tafel gestaan totdat Sergio ze met een schoen geplet had en Natalia grondig de badkuip uitgespoeld had. Ze vonden het heeel grappig allemaal.

Momenteel is het in mijn gezin nog steeds niet veel beter. Heb nu al zo’n 20 keer op het punt gestaan om gewoon te zeggen: Ik stop ermee jongens, ik ga naar een ander gezin. Volgens andere au pairs is dit het beste om te doen aangezien ik gewoon echt veeel meer moet doen dan zij. Heb het echt vreselijk druk. Maarja, ik wil het zelf toch nog even tijdgeven. Want ik merk wel een ontwikkeling bij mezelf: Waar ik mezelf eerst rot voelde als de kinderen weer eens niet luisterden, geef ik ze nu gewoon mijn intentste blik en zeg ik met een zware stem: You better listen to me RIGHT now, or you have a big problem. Meestal helpt dit wel. Vaak ook niet, maar ik sla mezelf er wel doorheen. Als het zo blijft, kan ik altijd nog naar een ander gezin. No rush, No worries.

Volgensmij heb ik met deze blog de lengte van de vorige overtroffen. Maar het is ook wel een week aan informatie die ik in één tekst probeer te proppen. (Een klein deel tenminste, als ik alles op zou schrijven zouden jullie ook echt een week bezig zijn met lezen.)

Nou, ik schrijf jullie wel weer later. Veel sterkte met de paraplu’s en winterjassen. En geniet van jullie tomatensausvrije eten.

xxxxxxxxxx
Nika