Hoi allemaaal!

Ik weet het, ik weet het. Twee weken niets laten horen… Maar ik kan het uitleggen! Ik heb het namelijk écht druk gehad. En dat zeg ik elke keer, en ik weet ook wel dat ik tijden heb dat ik niets doe, maar het is en blijft vermoeiend. Daar komt nog bij dat hoe meer druk ik voelde om iets te schrijven, hoe minder inspiratie ik had en hoe meer ik omtoverde in een bedworm. (Een worm die op bed voor zich uitstaart in plaats van in haar reisblog te schrijven.) MAAR, nu heb ik zoiets van: ik moet iedereen toch even laten merken dat ik nog leef. Want ik leef nog! En ik dacht dat het misschien wel leuk zou zijn om jullie eens te vertellen hoe mijn dag als au pair er nu echt uitziet, aangezien ik weet dat sommige van jullie niet helemaal begrijpen wat het nou precies inhoud. Dus bij deze; het dagschema van Nika.

7:30 – Het afschuwelijkste, gruwelijkste, ontroerendste gedeelde van mijn dag: mijn wekker verstoort op een brute manier mijn geweldige dromen. Het is heel, heeeel belangrijk dat ik ook echt opsta want als ik niet opsta staan de kinderen ook niet op. (Zie 8:00) De maandag nadat de klok verzet was, ging mijn wekker niet af en waren bijna de kinderen ook te laat op school en dan had ik pas écht een probleem gehad. Gelukkig (?) sprong de hond op mijn hoofd om 7:50 waardoor ik alsnog vrij op tijd wakker werd. Minder prettig is dat de hond elke ochtend op mijn hoofd springt, ook als ik wél echt uit kan slapen
7:45 – Als ik mezelf vol doorzettingsvermogen en discipline uit bed heb gesleept (routine is éérst een been, dan een arm zodat ik nog maar half in bed lig en vervolgens mezelf op de vloer laten vallen en met mijn ogen dicht over de vloer naar mijn kleding kruipen), ga ik naar beneden en dek ik de tafel voor de kinderen. Dan maak ik ontbijt voor ze, elke dag wat anders. In Spanje eten ze niet gewoon een boterham met beleg, maar de ene dag koekjes met melk, de andere dag spek met ei, en de volgende dag weer pannenkoeken. Moet altijd erg creatief zijn hier.
7:55 – Eerste oproep aan de kinderen: ‘Sergio, Natalia. FIVE MINUTES. I repeat, FIVE MINUTES.’ Als antwoord krijg ik boze kreten en vooral heel veel gekreun. Nadat ik de kinderen voor de eerste keer geroepen heb, ga ik snel verder aan het ontbijt want dat moet precies op tijd klaar zijn zodat het niet koud is als ze beneden komen. Want dan kan ik weer opnieuw beginnen. Als ik hiermee klaar ben begin ik meestal met het uitlaaien van de vaatwasmachine.
8:00 – Elke dag hetzelfde. Ik loop naar boven en zet het licht van de overloop aan, en de deuren van de kinderen open. Hierdoor ontstaat er een mini-oorlog, genaamd het: 2 MORE MINOETIES NIKA… TOERN OFF THE LAITZ. Waarin mijn strategie is: geef niet op. Meestal gaat het bij de jongen wat makkelijker dan het meisje, doordat hij om de een of andere reden wél de kracht op kan brengen om op te staan en zichzelf aan te kleden. Bij Natalia gaat het nét even wat anders. Zij trekt namelijk de deken over haar hoofd en blijft stug: ‘No.’ zeggen. Dus dan moet ik haar benen onder de deken pakken, haar pyjamabroek met al mijn kracht uittrekken omdat ze voor geen meter meegeeft. Dan moet ik haar sokken en broek en alles aantrekken. Dit is moeilijker dan het klinkt, doordat ze gewoon slap blijft liggen en klaagt als ik te hardhandig ben.
8:15 – Natalia heeft eindelijk besloten om rechtop te gaan zitten, waardoor ik haar shirt en sweater over haar hoofd kan trekken. Terwijl ze slapend overeind zit, borstel ik haar haren. (Zie: nog meer geklaag) en begint mijn zoektocht naar de vermiste kledingsstukken. Want, mensen, ELKE ochtend besteed ik minimaal 5 minuten zoekend naar op magische wijze verdwenen kledingsstukken. Het is geweldig.
8:20 – Terwijl Sergio en Natalia ontbijten, stop ik koekjes voor op school in hun rugzak. Dit moet ik écht niet vergeten want dat staat voor hun gelijk aan uithongering wat weer gelijk staat aan een anti-nikastaking. Dan zoek ik hun schoenen en zet deze voor hun voeten neer omdat ze anders op het laatste moment een uur hiermee bezig zijn. Hierna zet ik de rugzakken (MET KOEKJES) klaar voor de deur en ruim ik de tafel op als ze klaar zijn met eten.
8:30 – Ik ruim de vaatwasser verder uit (doe ik meestal wel een minuut of 10 over) en zorg dat de keuken helemaal netjes en in orde is.
8:40 – Sergio en Natalia moeten naar school. ‘S ochtends gaan ze altijd met de buren mee met de auto, dus dan moet ik zorgen dat ze op tijd buiten staan. Eerst hield dit weer 10 keer roepen in, maar nu heb ik een geweldige nieuwe tactiek gevonden: Ik zet gewoon direct de tv uit.

Als de kinderen dan eeeeindelijk naar school zijn, beginnen mijn huishoudelijke taken. Dit is ongeveer een uurtje per dag en bestaat uit het opmaken van de bedden van de kinderen, (Op de ‘spaanse’ manier. Ze hebben zo ongeveer 6 lagen aan beddengoed die op een perfecte manier over elkaar gevouwen en gelegd moeten worden.) het opruimen van de kinderkamers (volle bureau’s en sokken en speelgoed op de grond), en het schoonmaken van de badkamer die ik samen met de kinderen deel. Dan moet ik het hondje uitlaten en dat is het voor de ochtend. Meestal ben ik klaar om 9:45 en vanaf dat moment is elke dag anders. De ene dag ga ik naar spaanse les maak ik daarna thuis lunch voor mezelf en kijk ik een film, de andere dag ga ik met vrienden naar Madrid en soms heb ik een luie dag waarbij ik direct nadat ik klaar ben met mijn huishoudelijke taken mijn bed weer inkruip om slaap in te halen. Wat ik ook doe met mijn dag, ik moet er áltijd voor zorgen dat ik om 16:15 klaar ben. Dan begint mijn ‘werk’ namelijk weer.

16:15 – Eerst verstop ik alle elektronica waar de kinderen mee kunnen gaan spelen. Hun mobiele telefoons, de ipads, de computers en VOORAL de playstation van Sergio. Dan raap ik wat te eten en te drinken bij elkaar om mee te kunnen nemen naar school, en eventueel een jas voor de kinderen als het koud is geworden en ze zonder jas de deur uit zijn gegaan.
16:30 – Lopen naar het busstation en wachten op de bus.
16:45 – 10 minuutjes met de bus, naar de school waar de kinderen opzitten. Het is niet zo ver, maar ook niet bepaald te lopen. Heb het wel een paar keer gelopen als ik niet anders kon, maar daar doe ik toch wel zeker 25 minuten over.
16:55 – Aan de school wachten tot de kinderen naar buiten lopen, duurt meestal zo’n 10 minuten. Dan moet ik ze meteen het eten en drinken geven want ze hebben altijd heeel veel honger. Vergeet dat eten nog wel eens mee te nemen en dan zitten ze letterlijk te klagen tot we thuis zijn.
17:10 – Met de kinderen wachten op het bankje bij het busstation. Meestal willen ze dan een spelletje spelen omdat de bus pas komt na 15 minuten. Elke dag zeg ik dan: eerst je agenda laten zien. Bij Natalia is dit meestal niet nodig doordat zij heel ijverig is op school en hard werkt. Ze maakt uit zichzelf het huiswerk en ik hoef eigenlijk niet eens te zeggen dat ze moet leren. Bij Sergio is dit echter een heel ander verhaal. Bij hem moet ik zo’n 100000 keer zeggen dat hij zijn huiswerk moet maken en alles precies controleren want vaak slaat hij dingen over. Ook moet ik in zijn agenda controleren wanneer hij toetsen heeft, want hij leert het liefste gewoon niet.
17:30 – We komen thuis. Natalia moet dan de hond uitlaten (waar ik 5 keer om moet vragen) en Sergio moet onder dwang zijn huiswerk maken. Hier komen we bij de reden waarom ik alle elektronica verstop: als ik ook maar IETS vergeet of laat liggen, gaat hij daar direct als hij thuiskomt op en dan krijg ik het gewoon niet meer van hem afgepakt. Hij rent er letterlijk mee weg of sluit zichzelf op in de wc. Laatst zat hij een half uur te ‘plassen’, heb met een mes het slot open moeten maken voor hij er lachend uitkwam. Officieel mogen ze allebei doordeweeks niet op hun mobiel of tablet, maar als ik dit verstop doet Sergio dit toch wel. Vorige week was hij bijvoorbeeld klaar met zijn huiswerk, vertelde hij mij dat hij buiten ging spelen met zijn vrienden. Dus ik ging met Natalia spelen. Liep ik een uur later naar boven, zie ik dat de lichten op de slaapkamer van de ouders aanstaan. Dus ik dacht: pfff alweer zijn ze vergeten de lichten uit te doen. Loop ik die kamer binnen, zet ik die lichten uit, draai ik me om, zit daar ineens een mens. Zegt die heel droog: ‘Boe.’ Nou ik kan je wel vertellen, als je er zeker van bent dat er niemand in een kamer is, en je dan ineens iemand in het donker op het bed ziet zitten, dan schrik je. Ik schrok zo erg dat ik gillend uitgleed en op mijn kont viel. Had meneer dus al die tijd op de slaapkamer van zijn ouders zitten spelen op zijn telefoon. Toen kon ik hem echt wel vermoorden. (Eigenlijk moest ik er ook wel om lachen)
Maar goed, terwijl sergio en natalia hun huiswerk maken moet ik weer wat te eten voor ze maken. Meestal zijn dit pannekoeken of popcorn.
19:00 – Huiswerk en leren klaar. (Bij het leren van de engelse vakken, ze krijgen namelijk tweetalig onderwijs, moet ik ze altijd helpen. Dit kost me name bij Sergio die ABSOLUUT niet wil leren heel veel tijd.) Meestal speel ik dan nog een spelletje met ze tot de ouders bijna thuiskomen.
20:00 – Ik begin aan het avondeten, elke dag wat anders.
20:30 – Ik ga eten met de kinderen en ruim daarna alles op. Doordeweeks eten de ouders altijd apart van de kinderen.
21:00 – Rond deze tijd begin ik altijd met mijn laatste 2 taken: Ik bereid de uniformen van de kinderen (Ik moet elke dag hun schooluniform perfect compleet klaar hebben liggen op het plankje van hun kast. Dit uniform bestaad uit 4 delen, ondergoed en sokken) en ik laat Lola nog een keer uit.

En dan zit mijn dag er ein-de-lijk op. In het weekend ben ik meestal vrij. Dan ga ik ’s nachts uit met vrienden en slaap ik overdag aangezien ik pas om 7:15 de bus terug kan pakken. Soms moet ik een avond op de kinderen passen als de ouders weggaan, en dan moet ik ook de volgende ochtend op tijd opstaan om ontbijt voor ze te maken. (rond 10 uur want dan worden de kinderen onrustig.)

Zo, mijn blog was vandaag wel wat anders dan normaal. Misschien vonden jullie hem niet zo leuk, maar ik wist niet zo goed waarover ik moest schrijven aangezien de laatste 2 weken vooral heel veel wennen hier waren. Maar, ik ben heeel trots dat ik nu kan zeggen dat ik ondanks dat de afgelopen weken moeilijk waren, ik hier nu een maand ben! Ik ga proberen om jullie zo snel mogelijk weer een normaal verhaal te schrijven over mijn gebeurtenissen de afgelopen weken, maar die zien jullie tegen die tijd dan wel verschijnen.

Ik mis jullie!

Heel veel liefs en groetjes uit Madrid.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Nika