Heee allemaal!

Weer bijna een week geleden dat ik iets heb geschreven voor jullie, en I’m so sorry for that! Ik zal maar beginnen met uitleggen hoe dit komt. Het is namelijk zo dat ik het de afgelopen week best wel moeilijk heb gehad. Moeilijk met de kinderen, met mijn taken hier in huis en eigenlijk gewoon moeilijk met het gezin. Ik wil niet een klaagblog hebben, maar ik denk dat als ik jullie alleen maar de leuke dingen vertel, het geen blog zou zijn maar een fantasieverhaal. Want het is hier niet altijd even leuk. En nou hoor ik jullie denken: Ze is er pas iets langer dan een week? Maar voor mij voelt het als een maand. Minstens een maand! Ik heb de laatste dagen erg vaak gedacht: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Het komt erop neer dat het meisje niet zo’n engeltje is als ze leek, mijn leven hier niet zo chill is als ik dacht en het niet zo makkelijk is om te wennen aan een nieuwe omgeving waar je niemand kent. Waar niets vertrouwd is. Ik heb het nogal moeilijk gehad met het gezin. Ik wil eigenlijk niet op de details ingaan, maar het komt erop neer dat de kinderen vaak erg moeilijk zijn om te ‘handelen’ en in vergelijking tot andere au pairs moet ik nogal veel werken. Andere meiden hier hebben me gezegd dat ik misschien beter van gezin kan veranderen, maar ik ben van plan om toch door de zure appel heen te bijten en het minimaal een maand hier vol te houden. Daarna kan ik altijd nog kijken of ik liever wil switchen!

Doordat ik het heel moeilijk heb gehad hier in huis (en ook vooral heel druk was) heb ik de laatste tijd niet op iedereens berichten en reacties kunnen reageren. Bij deze wil ik iedereen laten weten dat ik het super waardeer dat jullie zoveel belangstelling in mij tonen en het spijt me dat ik niet altijd reageer, mijn aandacht was eigenlijk ergens anders!

Oke dat was mijn klaagmuur, nu door naar de positieve tijden hier! Ik heb het namelijk buiten mijn gezin su-per-leuk! Ik heb al vrienden gemaakt en ben zelfs al met een groep meiden uitgeweest, wat heel anders maar ook super leuk is in zo’n grote stad! Er is hier zoveel te doen! We gingen op een pubcrawl. Dat betekend dat we met een groep meegingen en dan ga je zeg maar 4 pubs binnen en uiteindelijk een grote discotheek. (Die hebben wij geskipt want we waren nogal moe en anders moesten we nog 5 uur doorgaan tot onze volgende bus kwam). Maar het was een hele leuke avond! Ook heb ik voor het eerst tapas gegeten en ik lunch zo’n beetje elke dag met iemand anders hier. Vrijdag ben ik met een andere au pair naar een gigantisch winkelcentrum geweest in Majadahonda. Die dag heb ik heeerijke quality-shopping time gehad. Dat heb ik soms nodig. En omg. Ik heb hemel in een bekertje ontdekt dankzij haar. Het is verkrijgbaar in een winkel genaamd llao llao, en het is hemel. He-mel. (Oftewel frozen yoghurt met fruit en andere dip’s die je mag kiezen.) Ik heb al gekeken of het ook in nederland zit maar heeeeelaaaaaas mensen. Kom er hier maar een halen. Ook heb ik deze week de traumatische ervaring van mijn leven opgelopen: Ik was mijn identiteitskaart kwijt! En dat is eigenlijk het rotste om kwijt te raken in het buitenland. (op mijn telefoon na dan, mijn telefoon zou het einde van mijn leven betekenen) Ik kwam er zaterdag achter toen ik hem veilig in de kast wilde leggen: Hij was gewoon echt weg. Heel mijn kamer overhoop gehaald, heel het huis afgezocht voor uuuuren maar nergens te vinden. Vandaag besloot ik dus om maar alle winkels af te gaan waar ik in de buurt geweest was, in de hoop dat iemand hem teruggebracht had. Want wat kunnen ze nou met een identiteitskaart? Uiteindelijk stond ik in een telefoonwinkel en vroeg ik aan de beveiliger of ze er misschien een gevonden hadden. Hij nam mijn ov kaart aan (waar ook mijn naam en foto opstaat) en ging het navragen aan de andere beveiligers. EN JA HOOOR! Thank god had iemand hem op straat zien liggen en naar de winkel gebracht! Waarschijnlijk heeft iemand hem gejat (hij zat in een zijvakje van mijn tas) omdat ze dachten dat het een creditcard was! En ik ben nog altijd wel zoooo voorzichtig met dit soort dingen.

Buiten deze blunder begin ik eigenlijk steeds meer te wennen aan het stadsleven. Ik hoef niet meer te kijken of ik in de juiste bus of metro spring, ik loop de roltrappen af en sta niet meer bij elk gebouw 10 minuten verwondert te staren. Ik wordt een beetje ignorant voor de mooie dingen in de stad omdat ik ze elke dag zie en ik begin toeristontwijkend gedrag te vertonen. (Is wel logisch als je ergens snel moet zijn en er 10 aziatische mensen foto’s staan te maken van een stoeptegel) Ook spreek ik op de automatische piloot engels. Spaans lukt nog steeds niet zo, maar morgen gelukkig mijn eerste spaanse les. Ik heb dit al eerder gezegd maar ik vind het nog steeds: Madrid is zo geweldig. Ik kan gewoon ‘s ochtends heerlijk een uur bij de starbucks zitten, starend naar de mensen. Want dat is ook een hele evolutie: Ik doe veeeel meer alleen. Buiten het feit dat ik heel veel tijd doorbreng met andere mensen hier, vind ik het ook heerlijk om gewoon in mijn eentje een paar uur door de stad te slenteren of ergens in een café te gaan lunchen. Vandaag was mijn eerste lunch in mijn eentje en ik dacht dat het heel awkward zou zijn, maar het was eigenlijk heel rustig en fijn. Plus het is geen Deurne hier! Hier zit eigenlijk de helft gewoon in zijn eentje en het is heel normaal. In Deurne zou je niet in je eentje bij de hema moeten gaan zitten, dan wordt je als koos vriendloos gezien. Maar aangezien ik hier in mijn eentje gekomen ben, ben ik er suuuper trots op dat ik steeds meer dingen alleen durf te gaan doen!

Een andere OIM (Ontwikkeling In Madrid) is dat ik besloten heb om met kerst naar huis te komen. Iedereen waarmee ik spreek doet dit eigenlijk, en ik vind kerst te belangrijk om het te vieren in een vreemd land met vreemde mensen. Dus ik ben van plan om vanaf kerst tot na oud op nieuw met mijn familie en vrienden te zijn, en daarna weer terug naar Madrid te vertrekken. Ik heb dan 3 maanden hier doorgebracht en heb er goede hoop in dat ik na oud op nieuw weer vol vertrouwen verder ga met mijn au pair leven.

Zo, heb ik toch weer al mijn kracht bij elkaar gesprokkeld na deze drukke dag om jullie weer iets te laten weten! Hopelijk vinden jullie het nog steeds een beetje leuk om te lezen over hoe het hier gaat. (sorry voor de lengte Fenne, je zal er toch echt mee moeten leven deze keer. Als je dit punt uberhaupt bereikt tenminste.)
Ik zal zo snel mogelijk proberen om weer een berichtje te plaatsen, maar dat kan net zogoed morgen zijn als over 2 weken! Jullie zien het wel.

xxxxxxxxxx
Nika

Mijn locatie .

Olaaaaaaa!

Nu ik mijn eerste dagen hier echt gehad heb, is het tijd voor een update! De laatste dagen waren vooral te beschrijven met het woord: Vermoeiend. Ik zal beginnen bij maandag na school, toen Nata en Sergio thuiskwamen. Het was eigenlijk gewoon heel normaal; Eerst hielp ik ze met hun huiswerk, wou natalia graag pannekoeken bakken. Daarna hebben we armbandjes gemaakt en Uno gespeeld, maar er is verder niet iets geks gebeurt van wat ik me kan herrinneren.

Gisteren stond ik 7:30 op. (Dit is nodig want om 8 uur moet ik de kinderen wakker maken maar dan moet het ontbijt al klaarstaan op de tafel en het duurt nogal even om ze wakker te maken.) Ik was bezig aan het ontbijt toen Mar (my hostmum, ben vergeten hoe je dit zegt in het nederlands), naar beneden kwam en mij vertelde dat Sergio ziek was. Hij had kennelijk buikpijn en moest dus thuisblijven van school. Ze zou dan om 13:00 thuiskomen om met hem naar de dokter te gaan. Nu is het zo dat ik eigenlijk gisteren al naar Madrid centrum zou gaan, maar doordat Sergio ziek was moest ik dus thuisblijven. Hij wou ook niets te eten dus alles wat ik voor hem maakte was thee (die ik moest opwarmen in de magnetron) met suiker. Heel veel suiker anders zei die: ‘weh what’s this? this is not good’. Ik ben echt een beetje een bediende hier: De kinderen gooien alles op de grond en ik moet alles, en dan bedoel ik ook echt ALLES achter hun kont aan opruimen. Van onderbroeken tot opladers tot dekens. Dus die ochtend heb ik Nata alleen maar klaar moeten maken voor school. Het is echt erg: ik moet haar kamer binnenlopen en een soort van riedeltje afspelen: ‘nata wake up you have to go to school. come on natalia, come one’, en dit zo’n 10 minuten lang. Dan zegt ze: ‘Put on my clothes please’ en steekt ze een voor een al haar lichaamsdelen uit bed terwijl ze nog half slaapt zodat ik haar aan kan kleden. Nooit geweten dat dit bij de taakbeschrijving van een au pair hoort.

Net nadat ik Natalia op de bus naar school gezet had, belde de moeder dat ík met Sergio naar de dokter moest, omdat de afspraak al om 12 uur was en ze dit niet ging halen. Die middag ben ik met Sergio naar een Spaanse dokter geweest. Ik spreek geen woord Spaans, die dokters ook iet, en ik moest alles regelen. Nou, dit ging geweldig: Zelfs nadat ik 3 keer uitdrukkelijk tegen de dokter gezegd had: I don’t speak spanish, No espagnol, Non parles Espagnol, BEGREEP ZE HET NOG NIET. Dus zij in het Spaans doorratelen tegen mij wat Sergio allemaal niet mocht eten en drinken en wat die moest doen en zo, en ik zat daar maar zovan: ok. Ik verstond letterlijk geen woord. Sergio zat naast mij op een stoel heel hard te giechelen. Later vertelde hij mij wat hij allemaal gezegd had gelukkig. Hij ‘vergat’ er alleen bij te zeggen dat hij geen suiker meer mag voor de komende dagen, dat moest ik lezen op het doktersbriefje. Om 4 uur kwam de moeder uiteindelijk pas thuis. Het was een vermoeiende dag, vooral omdat ik echt over de top verkouden was geworden. Echt gewoon zo verkouden dat het voelde alsof mijn hersenen er door mijn neusgaten uit wilden stromen. Niet grappig meer gewoon. ‘S middags leek het Natalia wel een goed idee om paardje te spelen. Ik was het paard en zij was de paardentrainer. Dit was niet het prettigste spel wat ik ooit gespeeld heb aangezien ik over obstakels moest springen en ze me op mijn kont sloeg met een bezemsteel. Daarna heeft Nata mijn make up gedaan. Alsof ik met mijn hoofd in de verf gevallen was. En toen was ik nogal moe dus ging ik meteen naar bed.

Vandaag was een leuke dag, omdat ik vrij had. Mar bleef thuis omdat Natalia en Sergio allebei ziek zijn en ik dus de hele dag weg kon. Ik heb vandaag afgesproken met een andere au pair uit London, Isla, in Madrid. En het was echt heel leuk. We hebben sangria gedronken op Plaza del Mayor en de hele dag rondgelopen en gewinkeld in de stad. Toen we onderweg waren naar een restaurantje om te lunchen, kwamen we over Sol, dit is een pleintje midden in de stad. Hier stonden allemaal mensen verkleed als levend standbeeld, en filmfiguren. Er was er ook een verkleed als chuckie. Ja. Als Chuckie. EN ik had niet door dat er een verkleed iemand naast me stond, dus keek ik opzij en zag ik in mijn ooghoek in een keer die rotpop staan. Ik ben nog nooit zo erg geschrokken. Toen zag die vent dat en wou die naar ons toekomen. Wij allebei doodsbang, dus we liepen snel weg. Loopt hij achter ons aan. EEN LEVENSGROTE CHUCKIE. Dus wij rennen, RENDE HIJ OOK. Het kwam er dus op neer dat wij midden door het drukste gedeelte van Madrid aan het sprinten waren met een gigantische Chuckie achter ons aan. Mijn leven, mijn leven.

Nou, dit bericht is wel echt duizend kilometer lang dus ik ga het hierbij laten voor vandaag.

Adiossssssssss xxxxxxxxx

Mijn locatie .

Heeee allemaaal

De eerste keer dat ik schrijf vanuit Spanje! Gisteren na een lange vlucht eindelijk hier aangekomen. Nou denken jullie: 2 uur is toch niet lang? Maar het is wel lang als je niet kan slapen en er een Spanjaard op je schouder ligt te kwijlen en snurken. Het afscheid nemen van mijn vrienden en familie was natuurlijk niet leuk, maar ik vond het toch fijn dat ik bijna iedereen nog even gezien/gesproken heb.
Op het vliegveld was ik met mama, papa, Thomas, opa en oma. Fenne kon niet mee omdat ze moest werken. Ik vond het superleuk dat opa en oma er ineens stonden, al moest ik al bijna meteen door de douane. Toen ik bij mijn gate zat te wachten, zat ik naast een ander meisje en toen we aan de praat raakte bleek dat zij ook als au pair ging naar Madrid! Hoe toevallig! Het was fijn om iemand tegen te komen die hetzelfde meemaakte als ik en ze was er al eerder geweest dus ze kon me wat dingen vertellen. Toen we eindelijk in mochten zwaaien heb ik tot we opstegen kunnen zwaaien naar mijn familie.

Eenmaal op het vliegveld in Madrid aangekomen was ik strontzenuwachtig. Nee echt, knikkende knieën en haar dat spontaan omhoog sprong. Dus ik in mijn eentje, helemaal lonely met 50kg aan koffers, door die uitgang naar buiten gelopen waar het echt zwart stond van de mensen. Toen ik daar een beetje awkward rond liep te kijken, riep Mar (de moeder van mijn au pair kinderen) mijn naam heel hard en kwam ze naar me toe. IK WAS ZO OPGELUCHT. Ik dacht even: Ik sta hier dadelijk in mijn eentje op een vliegveld in Madrid met een levensvoorraad aan kleding. De begroeting was nogal awkward want in Nederland ben ik gewend om 3 zoenen te geven maar hier was het maar twee dus we stonden echt zovan: oh nog een? nee oh oh ja oh uh oke hoi. Maar goed, ze kwam me ophalen in dr eentje omdat Sergio zich niet lekker voelde en Natalia bleef dus thuis bij Sergio. We zijn samen naar huis gereden, waar ik de kinderen voor het eerst ontmoette. Natalia is echt een schatje, ze besprong me helemaal en stond echt te springen. Sergio was wat rustiger, maar ik denk dat hij gewoon een beetje in die ‘ik ben een stoere jongen’ fase is. Ze vonden hun cadeautjes helemaal geweldig en tijdens het eten heb ik leuk met ze gekletst. Ze zijn echt lief.

Het huis is echt gigaaaaaaaaaaaantisch mooi. EN MIJN KAMER IS GIGANTISCH GEWOON. Ik heb de hele zolder voor mezelf. Het is helemaal zwart wit en supermodern ingericht. Heb een tv en alles er in staan, echt top gewoon. Na het eten heb ik Natalia’s haar gedaan en Sergio geholpen met Jojo-trucs. Hij wordt een jojo koning zegt die. Maar uiteindelijk was ik echt uitgeteld dus ik ging op tijd naar bed. In bed kon ik gewoon echt NIET slapen, heb wakker gelegen tot een uur of 3. Echt, ik was zo moe maar kreeg gewoon geen oog dicht! Kwam doordat ik super erge keelpijn had gekregen in het vliegveld.

Vanochtend heb ik met Mar mee de kinderen naar school gebracht. Bij het ontbijt wouden ze per se de vruchtenhagel die ik voor ze mee had genomen, maar hier hebben ze niet echt brood dus aten ze maar koekjes met vruchtenhagel. Nadat we ze naar school hadden gebracht, zette Mar mij thuis af en ik ben vandaag de hele dag thuis met het hondje. HET HONDJE IS ZO LIEF. Ze is echt mini en heet lola en volgt mij overal waar ik heen ga. Zelfs als ik even op mijn kamer mijn koffers uitpak, gaat ze mee. Alleen net nadat ik dr uitgebreid uitgelaten had en we weer thuis waren, staarde ze me intens aan en plaste ze op het tapijt. Daar was ik iets minder blij mee.

Maar, op dit moment gaat alles goed met me. Ben druk bezig met uitpakken, en heb net even een uurtje geslapen (WAARNA MIJN KEELPIJN OP MAGISCHE WIJZE VERDWEEN.) Ik zal zo snel mogelijk meer schrijven, maar ik zal proberen het zo kort mogelijk te houden. Want zoals Fenne zei; ‘Nika hou die verhalen kort want anders zoek ik het niet om ze uit te lezen.’

Talk to you all lateeeeeer

xxxxxxxxxxxxx

Mijn locatie .

Heee allemaal,

Vandaag was officieel mijn laatste dag/avond in deurne. Koffers staan ingepakt in de gang (want ja, na dagen van inpakontwijkendgedrag heb ik er vandaag toch echt aan moeten geloven), mijn kledingkast is leeg en mijn vliegticket ligt klaar op tafel. Mijn volgende verhaal zal dan ook vanuit Spanje zijn. Heel raar idee dat ik morgen echt voor zo’n lange tijd weg ga, kan het bijna niet bevatten.

Hoe erg ik er de laatste maanden ook naar uitgekeken heb, nu het bijna zover is ben ik echt zo nerveus. Het zal wel zo’n last-minute-struggle zijn, maar ik vind het zo ongelofelijk rot om afscheid van iedereen te nemen. Het is echt een hel om al mijn familie en vrienden zomaar achter te laten om vervolgens in mijn eentje de komende 10 maanden door te brengen 1726,73 km ver op een plek waar ik niemand ken. Nu denk ik echt van: ‘NIKA WAAR GA JE AAN BEGINNEN, WAT DACHT JE WEL NIET’.

Maar aan de andere kant heb ik er ook heel veel zin in. Ik heb hier zelf voor gekozen en dit is wat ik al jaren wil. Ik denk als ik morgen eenmaal uit dat vliegtuig stap, dat het lang niet zo rottig meer is. (Het is vooral ook dat ik nu tegen dat afscheid op zit te zien en dat ik gewoon geen idee heb van waar ik terechtkom.) Want ik weet zeker dat ik daar zoveel ga meemaken en zoveel ga zien en doen. Het zal zeker een top ervaring zijn, en al zal het ZEKER niet altijd even makkelijk zijn, ik ben er wel klaar voor. Ik ben super benieuwd naar mijn gastgezin, want ondanks dat ik ze al een paar keer op skype gesproken heb, is het in het echt toch wel heel anders. Ik heb vandaag met mama cadeautjes uitgezocht voor de kindjes: een minibasketbalsetje voor Sergio (12 jaar) en een paardenboekje voor Natalia (10 jaar). Ook heb ik het spel ‘Uno’ gekocht in de hoop dat ze dat nog niet hebben. Ik hoop dat ze het een beetje leuk vinden, want dan vinden ze mij ook meteen leuk. Nika logica. Nee maar ik ben er wel echt heeel zenuwachtig over of het wel klikt met de kinderen, aangezien ik het grootste gedeelte van mijn tijd daar met hun bezig ben.

Nou, ik ga proberen ondanks alle spanning en duizenden gedachten toch te gaan slapen.
Tot de volgende keer, maar dan vanuit een hele andere plek. Aaaaaah.

xxxxx
Nika


Mijn locatie .